Jak budować w standardzie Multi Comfort?

Eu – energia użytkowa – to fizyczna ilość energii jaką potrzeba wprowadzić do budynku, aby funkcjonował zgodnie z założeniami projektowymi (temperatury wewnętrzne, wielkość strumienia wentylacji pomieszczeń, ilość przygotowanej ciepłej wody). Wartość ta zależy od jakości budynku w zakresie jego kształtu, wielkości przeszkleń, orientacji w terenie, izolacyjności przegród nieprzezroczystych i stolarki, likwidacji mostków termicznych, ewentualnie zastosowanego odzysku ciepła z wentylacji mechanicznej z rekuperacją. Wielkość Eu jest niezależna do paliwa i systemów instalacyjnych. Dom z niską wartością Eu będzie zawsze potrzebował mało energii.

Ek – energia końcowa – to ilość energii jaką należy dostarczyć do budynku z zewnątrz, aby wyprodukować potrzebną ilość energii użytkowej. Energię pozyskujemy z różnych źródeł (sieć energetyczna, ciepłownicza, gazowa, paliwo stałe, paliwo płynne, energia odnawialna słońca). Urządzenia przetwarzające (kocioł, węzeł cieplny) mają skończoną sprawność i zazwyczaj potrzebują trochę więcej energii, niż zostanie do domu wprowadzona. Niskie Ek (ale tylko wraz z odpowiednim paliwem) będzie oznaczać niskie koszty ogrzewania.

Ep – energia pierwotna – to umowna wielkość powstająca przez pomnożenie wskaźników energii końcowej przez współczynniki obrazujące umowną szkodliwość ekologiczną danego rodzaju paliwa. Dla przykładu dla prądu mnożnik ten wynosi 3,0 – gdyż uznano, że wyprodukowanie w Polsce prądu i jego dostarczenie do budynku jest wysoce szkodliwe. Dla biomasa (drewno, pellety, słoma) – mnożnik to tylko 0,2 – bo biomasa, jako paliwo odnawialne, jest promowane i uznawane za mało szkodliwe. Dla najbardziej typowych paliw, z jakimi spotkamy się w domach, dla gazu (ziemnego i płynnego) oraz węgla – mnożnik ten jest identyczny i wynosi 1,2, czyli przyjęto, że dom opalany gazem jest podobnie szkodli wy dla otoczenia, jak węglem. Dom z niskim wskaźnikiem Ep będzie uważany za mało szkodliwy dla środowiska naturalnego.

Współczynnik przenikania ciepła U – jest to współczynnik określany dla przegród w budownictwie, umożliwiający obliczanie ciepła przenikającego przez przegrodę cieplną, a także porównywanie własności cieplnych przegród budowlanych. Im niższa wartość współczynnika, tym lepszy poziom izolacji.

Mostek termiczny (mostek cieplny) - jest to część obudowy budynku, w której jednolity opór cieplny jest znacznie zmniejszony przez:

• całkowite lub częściowe przebicie obudowy budynku przez materiały o innym współczynniku przewodzenia ciepła;
• zmianę grubości warstw materiałów;
• różnicę między wewnętrznymi i zewnętrznymi powierzchniami przegród, jaka występuje w połączeniach ściana/podłoga/sufit.

W praktyce nie jest możliwe wyeliminowanie mostków cieplnych. Jednak błędne zaprojektowanie lub wadliwe wykonanie detali budynku jest przyczyną obniżenia temperatury wewnętrznej powierzchni przegrody w miejscu ich występowania, co prowadzi do powiększonych strat ciepła, zawilgocenia wnętrz i powstawania pleśni

Szczelność budynku - pomiar szczelności budynku zgodnie z normą PN-EN 13829. Pomiar przepływu powietrza napływającego do pomieszczenia lub budynku przy wytworzonym nadciśnieniu lub podciśnieniu. Metoda wymaga zamontowania urządzenia w drzwiach wejściowych i zabezpieczeniu wentylacji.

Parametr 0,6 (n50,h-1) oznacza, że w ciągu 1h 60 % powietrza wewnątrz budynku zostanie wymienione przez nieszczelności (przy zaślepionym systemie wentylacji) przy nadciśnieniu i podciśnieniu 50 Pa. Im mniejsza wartość parametru n50, tym budynek jest bardziej szczelny.

Zapobieganie przegrzaniu budynku - analiza właściwości użytkowych budynków zgodna z PN-EN 15265:2011 mająca na celu nie dopuszczenia do występowania w sezonie letnim temperatur powyżej 25°C. Uniknięcie ryzyka przegrzewania wymaga zastosowania

Wymagania dotyczące izolacyjności przegród zewnętrznych znajdują się w normie PN-B-02151-3 „Akustyka budowlana. Ochrona przed hałasem w budynkach – izolacyjność akustyczna przegród w budynkach oraz izolacyjność akustyczna elementów budowlanych”.

Wymagania dotyczące izolacyjności akustycznej przedstawiono w postaci jednoliczbowych wskaźników R’A1, R’A2 – wskaźniki oceny przybliżonej izolacyjności akustycznej właściwej.

Wskaźniki R’A1, R’A2 dotyczą dźwięków powietrznych: jeżeli dominuje hałas o średnich i wysokich częstotliwościach - rozpatrujemy R’A1, jeżeli hałas ma źródło o niskich częstotliwościach – bierzemy pod uwagę R’A2. Wymagane wartości wskaźników dla przegród zewnętrznych z oknami odczytujemy z tablicy, w zależności od rodzaju pomieszczeń i miarodajnego poziomu dźwięku A hałasu zewnętrznego, występującego w odległości 2 m od fasady projektowanego budynku na wysokości rozpatrywanego fragmentu kondygnacji zewnętrznej. Dla ścian bez okien izolacyjność akustyczna właściwa wyrażona wskaźnikiem R’A1, R’A2 powinna być większa o 10 dB od wartości podanej w tablicy. Jeżeli miarodajny poziom dźwięku A hałasu zewnętrznego jest wyznaczony wyłącznie na podstawie obliczeń, to wynik obliczeń należy zwiększyć o 3 dB.

Im większa wartość wskaźników R’A1 i R’A2, tym wyższa izolacja akustyczna przegród.

Izolacyjność akustyczna pomiędzy pomieszczeniami/dźwięki uderzeniowe - opisuje ją wskaźnik poziomu uderzeniowego znormalizowanego L’n,w oraz wartości bocznego przenoszenia dźwięku w postaci poprawki Ki.

W metodzie tej wykorzystano zakres stosowania oraz wzór zawarty dotychczas w załączniku E do normy PN-B-02151-3:1999.

Im mniejsza wartość wskaźników L’n,w tym wyższa jest Izolacyjność akustyczna od dźwięków uderzeniowych

Współczynnik oświetlenia dziennego, w % – miara względnego natężenia oświetlenia dziennego w danym punkcie danej płaszczyzny, wyrażona stosunkiem natężenia oświetlenia w tym punkcie wnętrza do równocześnie występującego natężenia oświetlenia w otwartej przestrzeni na płaszczyźnie poziomej, pochodzącego od całkowitego, nie zasłoniętego nieboskłonu o założonym lub znanym rozkładzie luminancji.

Im większa procentowa wartość parametru tym lepsze wykorzystanie naturalnego światła.

Wentylacja, wymiana powietrza - charakteryzuje ją strumień objętości powietrza wentylacyjnego w budynku mieszkalnym. Jest on określony przez sumę strumieni powietrza usuwanego z pomieszczeń pomocniczych a wymagania co do ich wartości opisują normy PN-83/B-03430 i PN-83/B-03430/Az3:2000.

Dodatkowo określa się strumień objętości powietrza wentylacyjnego dla każdej przebywającej osoby.

Wilgotność względna - powietrza opisuje stopień nasycenia powietrza parą wodną. Wilgotność względna uzależniona jest również od temperatury i dlatego daną wartość wilgotności względnej należy zawsze odnosić do danej temperatury.

Wilgotność względna jest niemianowana i zawiera się w przedziale od 0 do 1, często wyrażana w procentach (100% = 1). Wilgotność względna równa 0 oznacza powietrze suche, zaś równa 1 oznacza powietrze całkowicie nasycone parą wodną.

Stężenie dwutlenku węgla - w pomieszczeniu zamkniętym może być nawet kilkukrotnie wyższe niż w powietrzu zewnętrznym. W powietrzu zewnętrznym wynosi ono ok. 300–350 ppn, w miastach i na obszarach przemysłowych 400 ppm. Z kolei w powietrzu wydychanym przez człowieka CO2 występuje w stężeniu 4–5,2%.

Wartość strumienia objętości powietrza wentylacyjnego wpływa na wilgotność względną powietrza i zawartość CO2 w powietrzu. Te trzy parametry są powiązane i od siebie zależne.